آئین مستان

شد آخر كار، خدا نگهدار

وعده ی دیدار ،كنار مادر

آقام  آقام آقام حسین

لبریز آهم،پشت و پناهم

ای بی سپاهم،هستی خواهر

 دست تو، از رو دل، برندار

نذار دلم رو غم بگیره

بعد این ،همه سال

آخه كی می خواد

 مارو از هم بگیره

حسین جان بیا تو یه كار برای من بكن من هم یه كار برای تو ،تا یادگاری بمونه

تو بیا و ،با دست خودت

محكمترش كن معجرم رو

تو می خوای برای من چیكار كنی زینب؟

من میرم، كه برات، بیارم

امانتی مادرم رو

میمیرم از غمت،میمیرم از غمت

داری میری داداش،مگه قرار نبود هرجا میری منم باهات بیام؟

من و اسیری،دل خسته میری

كه گرد پیری،پوشونده روت رو

لحظه ی آخر،گفته كه مادر

ببوسه خواهر،زیر گلوتو

من و دست كیآ میسپاری؟

كجا میری بدون زینب

هی میگفت خواهر رهام كن بذار برم

بخدا كه جدا نمیشم

از تو كه هستی جون زینب

كجا داری میری داداش مگه نمیبینی؟

لشكری، واسه كشتن تو

آماده كرده قتلگاه رو

سكینه جلوی خیمه ها

گرفته دست ذوالجناح رو

گفت بی بی سكینه:بابا باید بیایی پایین،اباعبدالله الحسین علیه السلام فرمودند:عزیز دلم با هزار سختی عمه جانت رو راضی كردم ،بذار برم. گفت:نمیشه

نهان از چشم طفلان آمدم

بچه هارو تو خیمه یه جوری سرگرم كردم،یواشكی اومدم بابایی،كار ت دارم

نهان از چشم طفلان آمدم ،تا بر تو ره گیرم

كه گیری در بغل یك بار دیگر دختر خود را

خواست همان معامله ای كه باز زینب كرده،از رو ذوالجناح خم شه،همونطور كه خم شد زینب زیر گلو رو بوسید،خم شه صورت دختر رو ببوسه و بره،گفت:بیا عزیز دلم،رفت عقب خانم سكینه،گفت: نه، باید بیایی پایین،رو خاكا بشینی، من اول یه دور دورت بگردم، اومد رو خاكها نشت ابی عبدالله، آغوشش رو باز كرد،نازدانه رو در آغوش بگیره،همین كه رفت جلو، سكینه كه صورتش غرق اشك بود،دستارو گذاشت رو سینه ی بابا، بابا رو هل داد عقب، عزیز دلم چه میكینی با من،مگه نگفتی بیام پایین بغلت كنم؟گفت:چرا. مگه نگفتی بیا پایین ببوسمت؟چرا،من كه پیاده شدم،چرا نمیای در آغوشم،آرام گفت:بابایی دلم برا بغل گرفتنت لك زده،پس بیا بغل بابایی بغلت كنم،بابایی میدونم بری دیگه بر نمیگردی،جیگرم لك زده یه بار دیگه ببوسمت،پس چرا نمیآی ببوسمت؟بابایی الان دیدم دختر مسلم بن عقیل از شكاف خیمه داره نگاه میكنه،ترسیدم دلش بسوزه،حسین..........

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم

حال سجاد تو را دیدم و بیمار شدم

در حسینیه ارباب شبی خوابم برد

صبح پشت در یک میکده بیدار شدم

مثل فردا که از اسب پیاده میشن، شاید وقتی زینب کبری قد بالای برادر نگاه میکنه، بگه: حسین حسین حسین وای وای وای..... فردا که بگذره، شب ها روزهای دهه اول محرم که بگذره عصر روز عاشورا که بشه زینب چی میگه غریب مادر حسین وای وای وای... شهید مادر حسین وای...ای بی کفن حسین وای.... خونین بدن حسین وای.......

در حسینیه ارباب شبی خوابم برد

صبح پشت در یک میکده بیدار شدم

چه شبی بود که از بین دو انگشت شما

ناگهان با خبر از عالم اسرار شدم

بچه بودم که علمدار، شفا داد مرا

تا قیامت به ابالفضل بدهکار شدم

خلق در روضه گرفتند برات عتبات

من بیچاره ولی دیر خبردار شدم

رشته بر گردنم افکنده ای و در پی تو

هر شب آواره هر کوچه و بازار شدم

کربلا اوج عزا بود ولی چون زینب

از بلایای پس از شام عزادار شدم

من از آن روز که در بند توام آزادم

نوکر فاطمه و حیدر کرّار شدم

ابن اثیر جزری در کتاب اسد الغابة نوشته، راوی می گه با امیرالمومنین آمدیم کناره فرات از مسیر کناره گرفت و ایستاد و ما دورش گرفتیم، با دست به یه نقطه ای اشاره کرد و فرمود: "هذا موضعُ رِواحِلهم" خوابگاه شتراشون اینجاست اینجا از مرکبا پیاده میشن آخه قردا همه با احترام پیاده شدن در نهایت شکوه عظمت؛ "هذا موضعُ رِواحِلهم، ومُناخُ رِكابِهم ومُهَراقُ دِمائِهِم" اینجا خون های مبارکشان به زمین میریزه، وقتی این جملات فر مود یه جمله ی سوزناکی هم گفت: "بأبي مَن لا ناصرَ له في الأرضِ ولا في السَّماء إلا اللهُ" پدرم فدای اون کسی که نه در زمین و آسمان یاوری جز خدا نداره، چی میخوام بگم، جگر گوشه های امیرالمومنین در کربلا هر کدوم به یه نحوی جملات بابا رو تکرار کردن، سید ابن طاووس نوشته، وقتی امام حسین رسیده کربلا، "فَلَمَّا وَصَلَهَا قَالَ مَا اسْمُ هَذِهِ الْأَرْضِ" اسم این سرزمین چیه؟ "فَقِيلَ كَرْبَلَاءُ" فرمود: "اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْكَرْبِ وَ الْبَلَاءِ" خدایا از اندوه و بلا به تو پنا می برم، "انْزِلُوا، پیاده بشید، "هَذَا مَوْضِعُ كَرْبٍ وَ بَلَاءٍ" حالا شروع کرد جملات بابا رو با یه بیانی گفتن "هَاهُنَا مَحَطُّ رِحَالِنَا" اینجا خیمه ها رو بر پا کنید، "هَاهُنَا مَسْفَكُ دِمَائِنَا" اینجا خون ما رو ، روی زمین می ریزند، و "مَحَلُّ قُبُورِنَا" این جملات امام حسین گفت؛ بعدش امیرالمومنین چی فرموده بود، "بأبي مَن لا ناصرَ له في الأرضِ ولا في السَّماء" یه جگر گوشه ی علی این جملات تکرار کرد، راوی میگه: "فَوَ اللَّهِ لَا أَنْسَى زَيْنَبَ بِنْتَ عَلِيٍّ" یادم نمیره زینب اومد کنار قتلگاه  "تَنْدُبُ الْحُسَيْنَ" شروع کرد بر امام حسین گریه کردن "تُنَادِي بِصَوْتٍ حَزِينٍ وَ قَلْبٍ كَئِيبٍ" با یه صدای پر از دردی با یه قلب دردناکی "بأَبِي مَنْ‏ أَضْحَى‏ عَسْكَرُهُ فِي يَوْمِ الْإِثْنَيْنِ نَهْباً" پدرم به فدای اون کسی که خیمه هاش غارت کردن "بِأَبِي الْعَطْشَانُ حَتَّى مَضَى" پدرم فدای اون آقایی که کنار نحر آب با لب تشنه سر از بدنش جدا کردن "بِأَبِي مَنْ شَيْبَتُهُ تَقْطُرُ بِالدِّمَاءِ" پدرم فدای اون آقایی که خون از محاسن شریفش می چکید، یه وقت لحن کلام رو عوض کرد، "يَا مُحَمَّدَاهْ هَذَا حُسَيْنٌ مَجْزُوزُ الرَّأْسِ مِنَ الْقَفَا" حسین.....

هنوز از تو گرم است هنگامه ها

بسی آتش افتاده در جامه ها

به وقت سخن از تو ای عقل کل

جنون می چکد از سر خانه ها

تو در پاسخ نامه کوفیان

نوشتی به خون سطرها نامه ها

زتو باغشان زرد،  خودخواه ها

زتو کامشان تلخ،  خودکامها

تو نگذاشتی خیمه شب بازها

تدارک ببینند برنامه ها

بخوان آیه بر نیزه ی باغ سرخ

که از عطر تو پر شود شامه ها

بود نام تو عین جوشن کبیر

امیری حسین و نعم الامیر

تو گفتی که خوبان امیری کنند

دلاور شوند و دلیری کنند

مبادا جوانان به میدان رزم

ذلیلانه اظهار پیری کنند

مبادا در این فتنه عمارها

 به وقت سخن گوشه گیری کنند

تو گفتی صبوری کند خواهرت

چومجبورشان در اسیری کنند

تو گفتی که هیهات مردان ما

بمانند و ذلت پذیری کنند

تو موسی شدی تا ابالفضلها

برایت چو هارون بسیجی شدند

بعید است این شبه مردان شُوم

ترحم به طفل صغیری کنند

خدا خواست تا همه شیعیان

حسینی شوند وامیری کنند

امام حسین امشب سخنرانی كرد،  فرمود: عباس جان تو هم می خوای بری برو، من حكم رو از تو هم برداشتم،  اباالفضل صدا زد آقا جان من بدون شما كجا بروم، من می خوام جانم رو قربانتان كنم،  جای اصحاب رو تو بهشت بهشون نشان داد، حبیب میگه من دور و بر  خیمه ابی عبدالله نگهبانی می دادم، یه وقت دیدم صدای زینب می آد، صدا زد داداش، یادته به سر دادش حسنم چی آوردند، یارانش تنهاش گذاشتند، آیا یارانت رو امتحان كردی؟فرمود:آری زینب جان، مانند اینها نبوده  و نخواهد  آمد، بهترینند. اما حبیب میگه تا این حرف رو شنیدم، آتیش گرفتم شمشیرم رو كشیدم، دویدم خیمه اصحاب، وای زهیر، مسلم بن عوسجه،  بُریر،  زینب هنوز به ما اطمینان نداره، گفتند:چه كنیم؟ گفتم شمشیرهاتون رو بكشید، دویدند آمدند پشت خیمه ی زنها، صدا زدند یا بنات رسول الله، زنها ریختند بیرون، گفتیم ما با شما كار نداریم، زینب سلام الله علیها بگید بیاد، بی بی آمد، فرمود:چه می شود شما را عزیزان برادرم،  گفتند:بی بی جان اگه همین الان هم آقامون اجازه بده اینها رو تارو مار میكنیم. امشب بی بی زینب سلام الله علیها این سئوال رو از شما هم میپرسه، میگه می خواهید بروید یا بمونید؟ حسینی هستیم یا نه؟ یه خورده خجالت بكشیم از بی بی، بیرون از این خیمه چه خبره؟رو موبایلمون،  تو جامعه، تو زندگی و... حسینی هستیم یانه؟بی حجابی نباشه تو خانواده هامون،  با بی بی زینب سلام الله علیها عهد ببندیم كه حسینی می مانیم،  امشب بواسطه ی بی بی زینب سلام الله علیها توبه كنیم،  ذخیره ای باشد برای شب اول قبرمان، زنها گفتند ماشاء الله به وفای شما، همه رفتند،  بی بی زینب سلام الله علیها فرمودند: بروم نگاه كنم ببنیم جوانهای خودمان چكار می كنند، این از اصحاب، آرام آمدم كنار خیمه عباس ،  بنی هاشم همه جمع شدند،  دیدم عباس رو دو كنده ی زانو نشسته ،  فرمود: چه میكنید بنی هاشم، علی اكبر فرمود:عمو جان، ما نگاهمون به شماست،  هرچی شما بگویید ما همون رو انجام میدهیم،  آقا فرمود: اگر فردا مولایم اجازه بده، یه نفر اینها رو زنده نمیگذارم، بی بی زینب سلام الله علیها میگه خوشحال شدم،  اومدم دنبال حسین،  حالا هلال بن نافع میگه:دیدم امام حسین علیه السلام دارد به سمت بیابان میرود، دنبالش اومدم، دیدم ابی عبدالله هی مینشیند ، پا میشوند،  اقا منو دیدند فرمودند:چی می خوای؟گفتم آقا جان ترسیدم به شما گزندی برسد، فرمود: هلال می خوای یه راه بهت نشون بدم از پیش ما بری،  افتادم به قدماش، آقا جان قربان شما بروم،  من هم میخوام جانم را قربان شما نمایم،  گفتنم:آقاجان چه میكنید؟فرمود: دارم این خارهای بیابان  رو میكنم، توی این خندق می اندازم،  فردا شب بچه هام.... حسین...

شب آخر بگذار این پر من باز شود

بیشتر روی تو چشم تر من باز شود

امام چهارم میفرماید:من خودم رو كشاندم ببینم عمه ام با بابام چه می گوید، دیدم دو زانو جلوش نشسته، داره میگه داداش میشه به اینها بگی فردا سر من رو ببرند، فرمود: زینب جان این حرفی است كه جدم گفته، تا حسین ذكر مصیب كرد، امام چهارم میگه: دیدم عمه ام از هوش رفت رو زمین افتاد

حرف هجران مزن اینقدر مراعاتم کن

دست بردار دل مضطر من باز شود

جان زینب برو از کرببلا زودبرو

مگذار این گره معجر من باز شود

آه راضی نشو بنشینم و گیسو بکشم

آه راضی نشو موی سرمن باز شود

حسین....

امشب بمان کنارمن برادر برادر برادر

مبر زدل قرار من برادر برادر برادر

امروز عصر ابی عبدالله كنار خیمه چند لحظه خوابش برد، یه وقت با یه حالی بلند شد،  خانوم زینب كنارشه،  عرض كرد داداش چی شده، فرمود: الان چند لحظه خوابم برد،  دیدم یه عده سگ دارند من رو پاره پاره میكنند،  گذشت: امام حسین مثل امشب داره وصیت میكنه:زینب جان، این خلخالها رو بگو در بیارند،  هرچی لباس كهنه دارند بپوشند،  بی بی دست برادر را گرفت، داداش:به جان مادر این انگشتر رو از دستت بیرون میآرند، بابا فرموده: حسینم مقطع العضاء ،  حسین.....

اَلسَّلٰامُ عَلَيْكَ يٰا اَبٰا عَبْدِ اللهِ، آقا سلام....

 اَلسَّلٰامُ عَلَيْكَ يٰا اَبٰا عَبْدِ اللهِ، وَعَلَى الْاَرْوٰاحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِنٰائِكَ ، عَلَيْكَ مِنّى سَلامُ اللهِ اَبَداً ما بَقيتُ وَبَقِىَ اللَّيْلُ وَ النَّهٰارُ ، وَلا جَعَلَهُ اللهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِيٰارَتِكُمْ ، اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ ، وَعَلٰى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ، وَعَلىٰ اَوْلادِ الْحُسَيْنِ ، وَعَلىٰ اَصْحٰابِ الْحُسَيْن

ما را نسیم پرچم تو زنده می کند

زخمی است دل که مرهم تو زنده می کند

خیلی منتظر محرمت بودم، گفتم خدایا یه عمری بده یه بار دیگه محرم آقام ببینم،

ما را نسیم پرچم تو زنده می کند

زخمی است دل که مرهم تو زنده می کند

خشکیده بود چند صباحی قنات اشک

این چشمه را ولی غم تو زنده می کند

شب اول محرم میخوام یه چیزی بگم نالتو بزنی و صدای حسین جانتو برا اولین بار بلند کنی

سریع به نیزه بلند است....

حسین جان...

آه ای قتیل اشک، نفس های مرده را

شور تو، روضه و دم تو زنده می کند

ای خون بهای عشق، چه خوش گفت پیر ما

اسلام را محرم تو زنده می کند

آقا جسارت است، ولی داغ شیعه را

انگشتر تو، خاتم تو زنده می کند

فردای محشر و غم و طوفان و تشنگی

ما را امید زمزم تو زنده می کند

قبل از اینکه روضه رو شروع کنم، اول باید اجازه بگیرم و وارد روضه بشم، بی بی جونم...، بی بی جان هر مجلس عزایی صاحب عزایی داره، همه میان به بزرگتر تسلیت میگن، دم در ایستاده بودی یا نه....

خودم دیدم که دشمن مادرم را....

بریم دم خانه ی مسلم بن عقیل، یکی از شباهت های مسلم و اربابمون تنهایی مسلم بود، یکی دیگه از شباهت های مسلم و امام حسین جراحت ها و زخم هایی که مسلم برداشته، طبری نوشته وقتی مسلم مکان اختفاش معلوم شد، مامورین حکومت آمدن مسلم دستگیر کنن، جنگ نمایانی کرد، خیلی از دشمن های نامرد به درک واصل کرد، یه ضربتی بهش زدند، راوی "فَضَرَبَ بُكَيرٌ فَمَ مُسلِمٍ فَقَطَعَ شَفَتَهُ العُليا" با شمشیر به دهان مسلم زدند لب بالای مسلم پاره شد، "وأشرَعَ السَّيفَ فِي السُّفلى" ضربت به لب پایینش رسید، "ونَصَلَت لَها ثَنِيَّتاهُ" دندونای مسلم شکست، ای قربون اون آقایی که لب و دندانش شکستن....

کربلا دجله را خبر کن زود

قافله با شتاب آمده است

تکه ای ابر سایبان بفرست

شیر خوار رُباب آمده است

یاد تیغ و تُرنج افتادی

به تو حق میدهم که حیرانی

قدو بالای دیدنی دارد

علی اکبر است می دانی

بوی شهر مدینه را حس کن

این دو آئینه ی سخا هستند

مثل من بُغض کرده ای آری

یادگاران مجتبی هستند

مثل پروانه گرد اربابت

نوجوانان زینب کبری

بهترین هدیه شد برای حسین

لب خندان زینب کبری

کربلا از فرات خودت بگو قدری

آخه، ساقی این خیام عباس است

آبه سرد و خنک به او برسان

چون به قولی که داده حساس است

کربلا زینب است این بانو

عزتش را مگر نمی بینی

ای نگو دشت از چه میلرزد

هیبتش را مگر نمی بینی

داغدار قبیله آمده است

أشک و خون دارد او به دیده هنوز

کربلا زود سر به زیر انداز

سایه اش را کسی ندیده هنوز

خشکسالی اومده، اومدن در خونه ی امیرالمومنین، آقا خشکسالی داره ما رو از پا میندازه، آقا فرمود: برید سراغ حسینم، حسینم اگه دستاش بالا بیاره کسی دست رد به سینه اش نمیزنه، اومدن سراغ ابی عبدالله، آقا دستاش بلند کرد؛ خدا بر این مردم بارانت رو نازل کن، ابری آمد همه جا رو سیراب کرد، همه مردم اومدن دور خونه ی علی حلقه زدن، آقا ممنونتیم زمینامون داشت می خشکید، حیواناتمون داشتن می مردن، ممنونتیم آقا قول میدیم یه روزی تلافی کنیم؛ آی حسین.....

وقتی قافله اومد با کاروان روبرو شد، ابی عبدالله دید این قافله همه تشنه اند، در معرض هلاکت اند، مشک های رو که گفته بود منازل قبل پر کنند، فرمود: مشک ها رو بیارید، همه ی لشکر سیراب کنید، دونه دونه آقا سیراب کرد، علی بن تحان میگه: من از لشکر عقب مونده بودم وقتی رسیدم همه سیراب شده بودند، تا رسیدم از راهی اومدم با ابی عبدالله روبرو شدم، تا آقا رو دیدم اون لحظات ضعف بر من غالب شد رو زمین افتادم أن غریب بود به هلاکت برسه، یه وقت ابی عبدالله اومد جلو فرمود: چیه، گفتم: آقا دارم از تشنگی می میرم، فرمود: عباسم مشک آب بردار بیار، مشک جلو آورد فرمود: بیا از آب بخور گفتم: آقا توان ندارم، آقا خودش در مشک باز کرد آب میریخت تو دستش میاورد جلو فرمود: حالا بخور؛ از دست های حسین آب خورد، آقا فرمود: ظاهراً مرکبت هم تشنه اس، خود آقا افسار مرکب گرفت، مرکب هم آب داد، اینقدر آب در اختیارشون قرار داد، تور راویت اومده که آب رو اسباشون می ریختند، حیوناشون سیراب کردی اما وقتی علی اصغرتو آوردی رو دست صدا زدی، اگه به من رحم نمی کنید لااقل به این شش ماهه رحم کنید، ببیندید مثل ماهی داره دهنش می بنده و باز میکنه، آی حسین....

مرحوم دربندی این روایته میگه: ابی عبدالله تا رسید به زمین کربلا، جبرئیل نازل شد به زمین کربلا، گفت: حسین خوش آمدی، یادته قرار داشتیم با هم، این عهدی که به گردن تو بوده از عالم زر حالا وفتشه، ابی عبدالله فرمود: جبرئیل من اینقدر عاشق شهادت بودم وعده ما روز دهم بود اما من هشت روز زودتر اومدم، وعده با من بود اما زینبم هم آوردم، رقیه امم آوردم، بچه هامم آوردم. جبرئیل رفت دفعه ی بعد که برگشت، روز عاشورا میدونی با چه منظره ای مواجه شد، دید حسین تو گودال رو زمین افتاده، نانجیب جلو چشم زینب رو سینه ی حسین نشسته، زینب دست بر سر گذاشته داد میزنه: وا محمدا، و علیا، "هذا حسین مرمل بالدما مقطع الاعضاء مسلوب العمامة و الرداء" آی حسین.....

عاقبت آه کشیدم نفس آخر را

نفس سوخته از خاطره ای پرپر را

روضه خوانی مرا گرم نمودی ایذن

روضه ی آن همه گل، آن همه نیلوفر را

آخرین حلقه ی شب های محرم هستم

شکر ای زهر ندیدم سحری دیگر را

باورم نیست هنوز آنچه دو چشمم دیده است

باورم نیست تماشای تن بی سر را

باورم نیست غروب و حرم و آتش را

دیدن سوختن چارقد دختر  را

دیدی یه جا آتیش میگیره همه هول میشن، میگه دیدم یه دختر داره از حرم فرار میکنه، جلو رفتم، گفت: اگه دین داری جلو نیا، گفتم: صبر کن میخوام آتیش دامنتو خاموش کنم....

غارت خود و علم، غارت گهواره و مشک

غارت پیراهن و غارت انگشتر را

هر موقع گفتن غارت انگشتر به نفس بردن انگشتر فکر نکن، آخه انگشتر و با انگشت بردن.....

ذوالجناحی که ز یالش به زمین خون می ریخت

نیزه هایی که ربودند سر اصغر را

آه از گوشه ی ویرانه که دق مرگ شدیم

تا که هم بازی من زد نفس آخر را

کمک عمه شدم تا بدنش خاک کنیم

بین زنجیر نهان کرد تنی لاغر را

چنگ بر خاک زدم تا که به رویش ریزم

سرخ دیدم بدنش، تکه ای از معجر را